De afgelopen twaalf dagen heb ik het landschap langzaam zien veranderen. De eerste etappes voerden door uitgestrekte, glooiende velden in terracotta kleuren. Daarna liep ik een aantal dagen door een droog, bergachtig landschap, met steeneiken en harsig geurende ‘jara’ struiken.
Ik was dan ook blij toen de route uitmondde in de groene vallei van de rivier de Tera. Heerlijk om weer water om je heen te hebben en te kunnen zwemmen.
Natuurzwembad in Santa Croya de Tera
Over 2 jaar rijdt hier een AVE (hogesnelheidslijn)
De Via de la Plata heeft een charme die zich niet altijd direct laat zien. De route leidt vaak door arme en verslonsde dorpen, en het landschap wordt steeds weer doorkruist door snelwegen en reusachtige bouwplaatsen voor een toekomstige hogesnelheidslijn. Pelgrimsherbergen zijn vaak spartaans en soms luidruchtig. Maar elke dag weer dienen zich weer nieuwe parels aan. Wilde zwijnen die rond zonsopgang je pad kruisen. Het zachte ruisen van populieren langs een rivier. De gewijde stilte van een 12e eeuws kerkje. Een holle weg, omzoomd door kromgegroeide eiken. Het zijn dit soort ervaringen en momenten die een groot gevoel van geluk opwekken.
Maar ook in de ontmoetingen met mensen doen zich bijzondere dingen voor. Kleine kadootjes die je enorm blij kunnen maken. Een oma die je een peer geeft als je langs haar huis loopt, voor onderweg. Een oude dame die erop staat om een brood voor je te kopen, als je met haar in de rij staat bij de bakkersauto. Iemand die je met tranen in de ogen toewenst dat San Tiago je zal helpen om de tocht uit te lopen. Een avondmaal met medepelgrims, waarbij we – ondanks de taalbarrière – goede gesprekken hebben. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn.
Zonsopgang over de rivier de Tera
Elke dag zijn er weer momenten dat ik diep ontroerd raak. Het is een bijzonder fenomeen, dat ik ook tijdens een eerder camino mocht meemaken. Er is een gezegde dat tijdens de camino je rugzak steeds leger raakt en je hart steeds voller.
Nu mijn rugzak nog.
Johanneke
15 september 2017 at 08:52
Moooi!
Paula
15 september 2017 at 11:35
Prachtige ervaringen met natuur en mensen.
Hartelijke groeten
Paula
15 september 2017 at 20:33
Prachtige natuur en mensen!
Hermanon
16 september 2017 at 20:17
Dankbaar. Voor het delen van je verse ervaringen.
René
17 september 2017 at 23:00
🙂
Henry
16 september 2017 at 22:12
Recht uit het hart René ! Ik ruik de harsige struiken. Vaia con dois!
René
17 september 2017 at 23:00
Gracias!
Marian
17 september 2017 at 17:24
De basics van het leven. De stilte, de natuur, de mensen. 20 jaar geleden hebben we hetzelfde gebied doorkruist (met de auto) en alle herinneringen en mooie ervaringen uit die tijd komen weer in volle hevigheid terug. Fantastisch om mee te mogen genieten van jouw wandeltocht.
René
17 september 2017 at 23:00
Leuk om te horen, Marian! Ik ben ook benieuwd naar jullie ervaringen van destijds.
Wim en Nelly Vlak
18 september 2017 at 08:30
Bedankt voor het doorsturen van de foto’s met omschrijving. Wat een prachtige tocht! Wat een zegen dat die natuur er voor de mens geschapen is om opnieuw de balans op te maken met de Schepper daarvan.
Liefs van papa en mama
Everdiene
23 september 2017 at 19:49
Jaaaa, dat zijn de ervaringen die je volgens mij alleen als pelgrim op kunt doen en niet als ‘gewone’ toerist. Alle emoties komen harder binnen. De goedheid van mensen en de overweldigende natuur leiden tot grote ontroering. Heel herkenbaar. Goed in je hart stoppen en een strik erom. PS Liep even achter met je berichten; was op reis 🙂
René
23 september 2017 at 19:56
Ja, ik weet nog dat je hierover vertelde toen je terugkwam van je eerste tocht – het is mede dankzij jouw verhalen dat ik in 2011 mijn eerste Camino ben gaan lopen 🙂